Οι Σέρπα (Sherpa) είναι ορεινός λαός του Νεπάλ και της πολιτείας Σικίμ της Ινδίας. Έχουν αποκτήσει παγκόσμια φήμη ως οδηγοί και αχθοφόροι στα Ιμαλάια και ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που έφθασαν στην ...κορυφή του όρους Έβερεστ (1953).
Είναι απόγονοι μογγολοειδών εθνοτήτων του Θιβέτ και έφθασαν στο Νεπάλ κατά τον 17ο αιώνα. Υπολογίζονται σε 90.000 περίπου, ο πολιτισμός τους είναι θιβετικός και μιλούν μια θιβετική γλώσσα. Δεν αποτελούν μια σαφώς καθορισμένη εθνική ομάδα και παλαιότερα περιλαμβάνονταν στους Μούτια, με τους οποίους σχετίζονται. Το όνομά τους σημαίνει «ο λαός που ζει στα ανατολικά». Είναι βουδιστές λαμαϊστές, είναι οργανωμένοι σε εξωγαμικά, πατρογραμμικά γένη, και ασκούν την πολυανδρία και την πολυγυνία, σύμφωνα με τη Wikipedia.
Οι Σέρπα έχουν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην κατάκτηση των υψηλότερων κορυφών των Ιμαλαΐων και οι ευρωπαίοι αλπινιστές έχουν πολλές φορές αναφερθεί στις αλπινιστικές τους ικανότητες.
Κατά τη δεκαετία του 1920, οι πρώτοι ευρωπαίοι ορειβάτες που ονειρεύτηκαν να κατακτήσουν τις κορυφές των Ιμαλαΐων προσέλαβαν Σέρπα ως αχθοφόρους για τη μεταφορά του εξοπλισμού τους.
Έκτοτε, οι Σέρπα της γύρω από τα Ιμαλάια περιοχής μεταφέρουν εκατοντάδες τόνους εφοδίων στις πλάτες τους (30-40 κιλά περίπου αντιστοιχούν σε κάθε ορειβάτη), ενάντια σε ανυπέρβλητα πολλές φορές εμπόδια, στελεχώνοντας τα όνειρα κατάκτησης των δυτικών και ρισκάροντας την ίδια τη ζωή τους για ένα μικρό μεροκάματο 10. Τα χρήματα που θα μαζέψουν σε μια αποστολή θα εξασφαλίσουν τα προς τα ζην για τους ίδιους και τις οικογένειές τους για 2-3 χρόνια, σύμφωνα με την ίδια πηγή.
Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο 13 οδηγών Σέρπα από χιονοστιβάδα στο Έβερεστ, ο Ken Kamler, ορθοπεδικός μικροχειρούργος και σύμβουλος σύνταξης στο Popular Mechanics, αποφάσισε να γράψει ένα άρθρο «φόρο-τιμής» στο λαό των Σέρπα με τίτλο «Η επικίνδυνη ζωή των Σέρπα».
Διαβάστε το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Popular Mechanics:
«Υπάρχει ένα ρητό που λένε οι περισσότεροι ορειβάτες: ‘Δεν είναι το βουνό, αλλά με ποιον το ανεβαίνεις’.
Έχω συμμετάσχει σε έξι αποστολές στο όρος Έβερεστ και ο λόγος που επιστρέφω κάθε φορά δεν είναι μόνο η πρόκληση της ανάβασης σε ένα από τα ψηλότερα και πιο ξακουστά βουνά του κόσμου, αλλά και η ευκαιρία να συνεργαστώ πολύ στενά για την επίτευξη αυτού του πολύ δύσκολου στόχου με τους Σέρπα: τους πιο εργατικούς, πιστούς κι εγκάρδιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ.
Ανεβαίνουμε στα βουνά γιατί αναλαμβάνουμε σκληρές προκλήσεις και επιμένουμε, ανακαλύπτοντας ότι έχουμε μεγαλύτερες ικανότητες από αυτές που φανταζόμασταν.
Οι δύσκολες προκλήσεις όμως συνοδεύονται και από μεγαλύτερο κίνδυνο.
Ήμουν ο μοναδικός γιατρός επάνω στο Έβερεστ το 1996, όταν μια βίαιη καταιγίδα στοίχισε τη ζωή σε οκτώ ορειβάτες.
Είχαν ανέβει στο βουνό είτε για αθλητισμό, είτε για τη δόξα ή απλά για να δοκιμάσουν τους εαυτούς τους.
Ήταν η χειρότερη καταστροφή και η μεγαλύτερη συμφορά στην ιστορία του Έβερεστ.
Μέχρι πριν από λίγες ημέρες οι Σέρπα δε βρίσκονταν εκεί πάνω για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο γιατί «εμείς» τους οδηγήσαμε εκεί.
Στην αρχή οι Σέρπα πίστεψαν ότι ήταν πολύ περίεργο που κάποιοι «ξένοι» ήθελαν να ανεβούν στις κορυφές των βουνών, όταν ήταν πολύ πιο εύκολο να πάνε γύρω γύρω.
Όμως το δέλεαρ του «εύκολου» χρήματος και η «αίγλη» των αποστολών τους έκανε σιγά σιγά αναπόσπαστο μέρος των ορειβατικών ομάδων, οι οποίες τους προσελάμβαναν ως οδηγούς και αχθοφόρους, θαυμάζοντας τη δύναμη και την αντοχή τους.
Η χιονοστιβάδα σκόρπισε μεγάλη θλίψη στο λαό των Σέρπα, όπως είχε συμβεί με τις οικογένειες των οκτώ δυτικών το 1996.
Είναι μια μικρή παρηγοριά να σκέφτεται κανείς ότι πέθαναν κάνοντας αυτό που αγαπούσαν, κι ελπίζω ότι αυτό ισχύει και στην περίπτωση των Σέρπα, αν και δε μπορώ να μην ομολογήσω ότι αισθάνομαι κάποια ενοχή και πως έχασαν τη ζωή τους επειδή τους δελεάσαμε εμείς να κάνουν μια επικίνδυνη δουλειά για επιπόλαιους λόγους».
